ഒരു ജലപാതത്തിന്റെ കഥ

സപ്തവർണ്ണക്കൈകൾ നീട്ടി വാനെത്തുവാൻ
ശ്രമിക്കവെ, നിൻ പതനം ഭയാനകം!
അരുവിയിലലകളജ്ഞാതമാലകൾ
തീർത്തു തല തല്ലിത്തിമിർത്തു വീഴുമ്പോൾ;
ഭൗമോപരിതലത്തിലൊരു നവ ക്ഷീരപഥ-
മായ് മാറുന്നു നീ മനോജ്ഞ മനോഹരീ.
വാനിന്റെ നീലവിരി മായ്ച്ചു വിലോലമാം
മഞ്ഞിന്റെ വെള്ളപ്പുടവയണിയിച്ചു നീ,
കുളിരു പകർന്നേകി മാറിൽ പടരവെ
കുളിരലകളാലെന്റെയുള്ളം നിറയുന്നു.

വർഷമല്ലെന്നറിയുന്നീ ജലബിന്ദുസ്പർശം
നിൻ കരഘോഷഹർഷമല്ലോ
ഗിരി ശിഖരിയിൽ നിന്നാകുല ഹൃദയത്തെ
താഴേയ്ക്കെറിഞ്ഞ നിൻ കാമുകനാരോ?
കണ്ണീരൊലിപ്പിച്ചു ക്ഷുഭിതയായ് നീയിന്നു
ദൂരേയ്ക്കു പോകുന്നതെങ്ങോ?
വിരഹ കോപാഗ്നിയാം നിന്റെ പ്രഹരത്തിലീ
വൻ ശിലാപാളികൾ തൃണസമാനർ
യുഗാന്തരങ്ങൾ വരെ ദാഹശമനിയായ്
മണ്ണിന്റെ  നാഡിയായ് ഒഴുകുക നീ.

ഭൂമീദേവി

ചാന്ദ്ര പ്രകാശമേ മറയുന്നുവോ നീ?
ഏകയാമെന്നെയീയന്ധകാരത്തിലുപേക്ഷിച്ചു,
ഒരു വാക്കു പറയാതെ നിർദ്ദയം പോകയാണോ?
പരിഭവങ്ങളിൽ മുഖം കറുപ്പിച്ചും ,
ഇണക്കങ്ങളിൽ പാൽപുഞ്ചിരി തൂകിയും,
എത്രയുഗങ്ങൾ കഥ പറഞ്ഞിരുന്നൂ നാം.
പ്രപഞ്ച മാന്ത്രിക പേടക രഹസ്യങ്ങൾ,
അന്നു തമ്മിൽ തുറന്നൂ നാം.
എത്ര സംസ്കാരോദയാസ്തമയങ്ങൾ;
എത്ര ഗോത്രങ്ങൾ എത്ര വർഗങ്ങൾ;
എത്ര ഭയാനക യുദ്ധക്കളങ്ങൾ;
ഒന്നിച്ചിരുന്നു കണ്ടൂ നാം.

നിശബ്ദമീയന്ധകാരത്തിൽ സാകൂതമൊരു,
തിരിനാളം കാത്തിരിപ്പൂ ഞാൻ.
നല്ലൊരു നാളയെ ചിന്തിക്കുമ്പോൾ,
എന്റെ മനസ്സു മദിയ്ക്കുന്നു.
നിന്നെ വെല്ലും ശോഭയും ശ്രീയുമായ്,
എനിക്കൊരു തേജോമയനുദിക്കും.
ആ പൊൻകിരണ രാജിയെന്നിൽ
സപ്തവർണ പൊലിമ തീർക്കും.
പുതിയ പ്രകാശം... നവോന്മേഷം...
അവനെന്റെ പ്രിയ നായ് മാറും.
പുഞ്ചിരി കൊണ്ടു തുടുത്ത മുഖത്തിനു
മാലേയക്കുറിയണിയിക്കും.
നവ മന്ദഹാസമാല്യം ചാർത്തും
ഞാൻ സനാഥയായ് മാറും.